دوش بلبل ناز گل می پرورید

سینه اش را ناگهان خاری درید

خون سرخش داد او را رنگ گل

باز ، اما در سرش آهنگ گل

گل از این غم با تاثر گفت آه

سیل اشکش سوی گونه یافت راه

مرغ عاشق چون بدید آن رنگ و حال

وز تعجب پیشش آمد صد سوال

یار من عالم به رخ پیراسته

اهل دل دیدار رویش خواسته

کی  من ناچیز را آن با صفا

بنگرد یک لحظه حتی در خفا

گفت با خود پس چرا فرسود گل

پاسخش را اینچنین فرمود گل

عاشقی در حد یک آواز نیست

عاشقان را طاقت ابراز نیست

من هم ای یار قدیمی عاشقم

لیک ،حال دیگری دارد  دلم

حال تو یک ذره از احساس ماست

برق یاقوت تو از الماس ماست

عشق تو بر این جمال دلرباست

روی من اما فقط سوی خداست

آفریده دلبرم ما هر دو را

دوست دارم مثل خود زین رو تو را

هر که عاشق شد به یک نقاش مرد

نقش او در قاب ذرین جاش کرد

وانکه محبوبش یکی استاد شد

در کلاس درس او نقاد شد

عاشقت گشتم به عشق خالقم

تا خدا جاری است من هم عاشقم

به یادت میرسم شاید

فراموشم بشه دنیـا

بازم پرمیشه تنهائیـم

از این  زیباترین رویا

چه حسی با تو همزاده

که انگاری همینجایی

به چشم من نیازی نیست

تو ناپیـدای پیـدایی

« همیشه انتظـار تـو

برام همرنگ تقدیره

به یاد تو که می افتم

دلـم آروم میگیـره  »

مگه میشه تو رو نشنید

مگه میشه تو رو گم کرد

نگاه آسـمون خیسـه

کجـائی آخرین همدرد

زمیـن بـا آرزوی تو

شب و روز اشو میشماره

زمان دستای امروز و

به فـردای تو میسپاره

میون خـواب و بیداری

اگـه بـا من اگـه بی من

تموم جاده ها یک روز

به سمت تو تموم میشن

ترانه ای از طهمورث شیرمحمد

در من سری اندیشه ی طغیان گری دارد

یارش در آغوش و خیال دیگری دارد

شب ازدحام روشن فانوس ها در من

خاکستر زاینده ی ققنوس ها در من

دیوار های شهر جانی تازه می خواهند

ویرانه ها از من جهانی تازه می خواهند

باید ببندم زخم آواز دهانم را

تا نعره اش در هم نکوباند جهانم را

از دست های ناتوان من چه می خواهند

از باغبان سوخته خرمن چه می خواهند

بیهوده می گردند در من تکیه گاهی نیست

جز آنکه از من دست بردارند راهی نیست

بگذار از یک رنج نا محدود بنویسم

از انتظار شهر بی موعود بنویسم

از دشت خاکستر نشین سرد و بی برکت

جان کندن پروانه ها در پیله ی حسرت

شب کاروان زنگیان را با خود آورده است

اینگونه بر صبحی دگر آغوش وا کرده است

آواز را با لهجه ی فریاد باید خواند

ویران تر از این هرچه باداباد باید خواند

بگذار از خوابی پریشان پرده بر دارم

از آخرین تصنیف باران پرده بردارم

بنویسم از مردی که در دستم چراغی کاشت

صبحی که بر دفترچه ی شعرم قدم برداشت

از ناگهان باورش دیوانه ام کرده است

مردی که از افسانه هایم سردر آورده است

بوی خوش گیسویش از پیراهنم رد شد

دیگر زنی ار من پریشان تر نخواهد شد

بگذار موی انتظار آشفته تر باشد

بر گرده ی عریان ما شلاق تر باشد

موعود از فصل گل و آیینه می آید

مثل نفس از گرمگاه سینه می آید

تقدیر سرسبز بهاری زیر باران است

چون آفتاب نا بهنگام زمستان است

موعود من پیغمبر آواز و لبخند است

شرح تبسم های پنهان خداوند است

نبض نفس هایش مکرر می شود یک روز

آیینه ای چندین برابر می شود یک روز

شاید همین امروز و فردا زود تر شاید

من مطمئن هستم که او یک روز می آید

زنی را می شناسم من

که شوق بال و پر دارد

ولی از بس که پُر شور است

دو صد بیم از سفر دارد

زنی را می شناسم من

که در یک گوشه ی خانه

میان شستن و پختن

درون آشپزخانه

سرود عشق می خواند

نگاهش ساده و تنهاست

صدایش خسته و محزون

امیدش در ته فرداست

زنی را می شناسم من

که می گوید پشیمان است

چرا دل را به او بسته

کجا او لایق آنست؟

زنی هم زیر لب گوید

گریزانم از این خانه

ولی از خود چنین پرسد

چه کس موهای طفلم را

پس از من می زند شانه؟

زنی آبستن درد است

زنی نوزاد غم دارد

زنی می گرید و گوید

به سینه شیر کم دارد

زنی با تار تنهایی

لباس تور می بافد

زنی در کنج تاریکی

نماز نور می خواند

زنی خو کرده با زنجیر

زنی مانوس با زندان

تمام سهم او اینست:

نگاه سرد زندانبان!

زنی را می شناسم من

که می میرد ز یک تحقیر

ولی آواز می خواند

که این است بازی تقدیر

زنی با فقر می سازد

زنی با اشک می خوابد

زنی با حسرت و حیرت

گناهش را نمی داند

زنی واریس پایش را

زنی درد نهانش را

ز مردم می کند مخفی

که یک باره نگویندش

چه بد بختی چه بد بختی!

زنی را می شناسم من

که شعرش بوی غم دارد

ولی می خندد و گوید

که دنیا پیچ و خم دارد

زنی را می شناسم من

که هر شب کودکانش را

به شعر و قصه می خواند

اگر چه درد جانکاهی

درون سینه اش دارد

زنی می ترسد از رفتن

که او شمعی ست در خانه

اگر بیرون رود از در

چه تاریک است این خانه!

زنی شرمنده از کودک

کنار سفره ی خالی

که ای طفلم بخواب امشب

بخواب آری

و من تکرار خواهم کرد

سرود لایی لالایی

زنی را می شناسم من

که رنگ دامنش زرد است

شب و روزش شده گریه

که او نازای پردرد است!

زنی را می شناسم من

که نای رفتنش رفته

قدم هایش همه خسته

دلش در زیر پاهایش

زند فریاد که: بسه

زنی را می شناسم من

که با شیطان نفس خود

هزاران بار جنگیده

و چون فاتح شده آخر

به بدنامی بد کاران

تمسخر وار خندیده!

زنی آواز می خواند

زنی خاموش می ماند

زنی حتی شبانگاهان

میان کوچه می ماند

زنی در کار چون مرد است

به دستش تاول درد است

ز بس که رنج و غم دارد

فراموشش شده دیگر

جنینی در شکم دارد

زنی در بستر مرگ است

زنی نزدیکی مرگ است

سراغش را که می گیرد؟

نمی دانم، نمی دانم...

شاعر فریبا شش بلوکی - از مجموعه شعر شبانه

نوبهار آمد به دشت و باغ و جالیز هم وطن

با بهاران می شود دنیا دل انگیز هم وطن

خنده کن ، شوری به پا کن، گل بگوی و گل شنو

گر مقیم شهر رشتی، یا که تبریز هم وطن

با شکر خندی به استقبال سال نو برو

بعد از این کن از غم بیهود ، پرهیز هم وطن

کی به عمر خویش لذت می برد از زندگی

آن که دارد خوی تند و سرکش و تیز هم وطن

با سلاح خنده و شور و نشاط و لطف و مهر

با سپاه غصه ها هر لحظه بستیز هم وطن

گویم اینک با زبان آذری ، شادی اِلَه

گر سر آروادسان ، کیشی ، یا ای که یالقیز هم وطن

با زبان گیلکی گویم ، تی لب پر خَنده بُو

گر تی نام یوسف اِسه یا آن که پرویز هم وطن

با زبان اصفهانی گویمت ، غم ها بَسِس

آبخندو گز بخور ، بنشین و برخیز هم وطن

با زبان مازنی گویم ، جهان زیبا بَیه

من تو را گِمبه که با شادی در آمیز هم وطن

الغرض با هر زبانی گویم از فصل بهار

از برای هر کسی باشد دلاویز هم وطن

آرزوی قلبیِ  حامیِ طناز این بُوَد :

زندگی در کام یاران باد و من نیز هم وطن

سروده‌ای از آیت الله العظمی صافی به مناسبت اربعین حسینی

به مناسبت اربعین حسینی سروده‌ای از آیت الله العظمی صافی منتشر شد.

متن این سروده به شرح ذیل است:

گفتم كه بازیگر مشو بازیگری سخت است

گفتی دكان‌داری كنم؟ بی مشتری؟ سخت است

در مذهب طوفان مگر جز نوح باید بود؟

كشتی بساز از چوب اگر آهنگری سخت است

وقتی سلیمان با شیاطین ماجرا دارد

با ما نگه داری از این انگشتری سخت است

گفتم برآتش می روم رنگی بزن بر دل

گفتی كه نارنجی زدم خاكستری سخت است

یك پرده بالاتر بخوان در گوشه های اشك

دیدی كه بی آهنگ غم، خنیاگری سخت است

ترجیح می دادم تو را در قصه می دیدم

در واقعیت دیدن جادو گری سخت است

گفتی چه سهل و ممتنع مضمون دل بستی

با قصه های دل ولیكن شاعری سخت است

یك كوزه سرشار از عسل بر دوش می آمد

با تلخی ساقی و شیرین شكری؟ سخت است

طرح قدیم عشق را بر سكه ها می زد

با طرح نو طرز قدیم شاعری سخت است

گفتم دروغ تازه ای باور نكردی تو

گفتم كه در دوران بد بی باوری سخت است

این جا نمی دانم چرا باران نمی آید؟

نوشیدن از سرچشمه های كوثری سخت

افسانه پردازی نكردم با تو اما تو

گفتی كه از آدم بگو جن و پری سخت است

گفتم كه بنویسم تو را خون شد دل دفتر

گفتی برای این قلم بی جوهری سخت است

از تلخی دوران سخن گفتم فقط با تو

اما سخن گفتن از آن با دیگری سخت است

مضمون غم را می توان از خون دل بستن

با این تپیدن ها ولی نوآوری سخت است

شیرین نمی شد بود اگر، در كار لیلی باش

فرهاد را از بیستون یادآوری، سخت است

گفتم به دریا می رسی آرام و ساكت باش

شرح تبسم های آن دریاپری سخت است

دل بد مكن تا بگذریم از وحشت محشر

در وحشت محشر زدل تا بگذری سخت است

دنیا پر است از صورت انسان بدان این را

بر سیرت شیطان چنین صورت گری سخت است

پوشیده می آید زمین در باور خورشید

در مكتب آیینه شرح كافری سخت است

ما باخداوندان كوچك زندگی كردیم

با این خداوندان كوچك سروری سخت است

از كودكی با ما سر نامهربانی داشت

نامادری را شیوه های مادری سخت است

سودابه امینی

یلداتون مبارک

کیت اگزوز ریموت دار برقی
ارسال هوایی بار از چین
خرید از علی اکسپرس
مستر قلیون

آرشيو پيوندهاي روزانه